Jelenie

Jeleń jest zwierzyną płową, należy do największej zwierzyny w kraju, będącej przedmiotem zainteresowania łowieckiego. Występuje w zasadzie we wszystkich dużych kompleksach leśnych, zarówno nizinnych jak i górskich. U nas bytują dwa gatunki jeleni: europejski i sika (azjatycki). Na naszych terenach spotyka się jelenia europejskiego.

Jeleń europejski zachodni (cemus elephus elephus) ma tułów długi, walcowaty, głowę niezbyt długą o równej linii kości czołowej i nosowej. Nogi (badyle) długie zakończone racicami, nad którymi z tyłu są raciczki (szpice). Ogon (kwiat) krótki (ok. 15 cm). Osobniki męskie (byki) mają poroże (wieniec). W lecie suknia jelenia jest ceglastobrązowa, sierść krótka. Łeb z przodu szarobrązowy, na bokach jaśniejszy. Pod oczami wyraźne tzw. dołki łzowe. Łyżki (uszy) dość długie, stojące, obrośnięte od wewnątrz jaśniejszym, dłuższym, wełnistym włosem. Podbrzusze popielato-brązowe, ku tyłowi coraz jaśniejsze, ogon od spodu goły, a z wierzchu pokryty ciemną sierścią. Osobniki męskie, tj. byki, od czwartego roku życia dostają grzywę na całej szyi z tym, że od spodu jest ona dłuższa.

Byk ma wysokość w kłębie -130-150 cm, długość tułowia ok. 140 cm i masę po wypatroszeniu 130-190 kg, wieniec 3,5-8 kg. Długość tyk ok. 90 cm. Łania ma masę 70- 120 kg.

Jelenie bytują w dużych kompleksach leśnych, raczej nie mniejszych niż 1000 ha, o drzewostanie mieszanym liściasto-iglastym jak i jednolitym iglastym oraz z dostępem do wody. Jeleń lubi spokój i dlatego ostoję obiera w miejscach, w których nie jest niepokojony przez człowieka. Nie lubi także sąsiedztwa większego stanu sam.

W okresie rykowiska byki gromadzą łanie przy sobie, tworząc chmarę, którą prowadzi łania i czuwa nad jej bezpieczeństwem. Po rykowisku byki (spadłe) odchodzą do swoich ostoi, a nawet zaszywają się w zacisze i tam wypoczywają nabierając sił przez okres 2 miesięcy, potem wracają do życia w chmarze byków. Najstarsze byki żyją samotnie w ukryciu, w najbardziej odosobnionych ostojach.

Jeleń jest roślinożerny (przeżuwacz). W lecie żywi się głównie trawą i ziołami, które stanowią 70% jego karmy. Zjada również chętnie młode pędy drzew, zarówno iglastych jak i liściastych, oraz krzewów, grzyby, jagody, a także korę drzew (spałowanie), np. topoli, wierzby, osiki i sosny.

Jeleń buduje co roku nowe poroże w ciągu około 4 miesięcy. Na kształt poroża, jego siłę i piękno mają decydujący wpływ hormony przysadki mózgowej i gruczołów płciowych, a ponadto stan zdrowia jelenia, karma i warunki klimatyczne. Poroże jelenia (wieniec) stanowią dwie tyki z odnogami, które co roku w ostatnich dniach lutego lub w marcu zostają zrzucone.

Dodatki: odgłosy jelenia

Żródła:
http://www.republika.pl/anad/